Kanał: Dzielnice Szczecina

Metryczka

  • Widownia: 39764
  • Produkcja: AlfaTV 2016
  • Zdjęcia: Bartosz Semanycz, Arkadiusz Sielicki
  • Montaż: Grzegorz Lickiewicz
  • Realizacja: Ryszard Sielicki

Opis

Śródmieście-Północ – osiedle administracyjne Szczecina położone w dzielnicy Śródmieście. Zamieszkuje tam ponad 12 tysięcy osób.  Najbardziej reprezentacyjną częścią osiedla jest plac Jasne Błonia.

Jasne Błonia im. Papieża Jana Pawła II (dawniej Quistorp Aue) są usytuowane pomiędzy gmachem Urzędu Miasta a Parkiem Kasprowicza, od którego oddziela je ul. Piotra Skargi. Teren z trzech stron otoczony jest ulicami noszącymi imiona kompozytorów: Michała Kleofasa Ogińskiego od zachodu, Karola Szymanowskiego od południa oraz Stanisława Moniuszki od wschodu. Ten przestronny, trawiasty obszar w kształcie regularnego prostokąta, otoczony jest platanowymi alejami. Przy ulicach Szymanowskiego i Moniuszki stoją wille otoczone ogrodami. Centralnym elementem Błoni jest pomnik papieża Jana Pawła II, a przy ulicy Szymanowskiego umiejscowiona jest duża fontanna - "Bartłomiejka". Została zbudowana w latach 90-tych, w czasach gdy prezydentem Szczecina był Bartłomiej Sochański, od którego imienia pochodzi jej nazwa, która – choć nieoficjalna – na stałe zagościła już w świadomości szczecinian. Wzdłuż alei i wokół fontanny rozmieszczone są ławeczki i kosze na śmieci, a teren jest oświetlony.

Kościół pw. Świętej Rodziny mieści się przy obecnej ulicy Królowej Korony Polskiej 28 w Szczecinie.  Kościół wybudowano według projektu szczecińskiego architekta Adolfa Thesmachera. Kamień węgielny pod świątynię położono w czerwcu 1929, a poświęcony został przez ewangelików 29 listopada 1931. Obiekt ma 34 m długości, 18,5 m szerokości, wieża jest wysoka na 21 m. Wnętrze kościoła jednonawowe. Wraz ze świątynią wybudowano salę teatralną, która dziś pełni rolę dodatkowej kaplicy (długość – 30 m, szerokość – 12 m). Ogółem kościół może pomieścić do 2000 osób.

Ważnym elementem wystroju jest rozeta za organami, która posiada oryginalne jaskrawe przeszklenie, rzucające barwne refleksy do wnętrza nawy. Wykończenie wnętrza z surowego betonu, posadzki wyłożone płytami marmurowymi. Ołtarz główny (projektowany przez S. Raciborskiego ze Szczecina) pochodzi z lat 50. XX w. – w formie marmurowego obelisku z rzeźbą pelikana i wizerunkiem Ostatniej Wieczerzy. W kruchcie kościoła eksponowana jest rzeźba Chrystusa, która pierwotnie była częścią nagrobka rodu Dewitzów na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie. Przed kościołem znajduje się ozdobna tablica z Przyrzeczeniem Jasnogórskim z 1956.

Nieopodal funkcjonuje pierwsze w Szczecinie okno życia.

Aleja Wojska Polskiego jest najdłuższą szczecińską ulicą. Aleja powstała z początku XX wieku. W części śródmiejskiej została zabudowana okazałymi kamienicami w stylu eklektyzmu, zaś w części Pogodna i Łękna wybudowano okazałe wille, które przetrwały do dziś.Podczas wojny zniszczono kamienice pomiędzy placem Zgody a placem Zwycięstwa, później w ich miejsce powstały wieżowce mieszkalne. Do lat 60 aleją jeżdziły tramwaje, póżniej zlikwidowano tramwaje w części śródmiejskiej, pozostawiono tylko linie tramwajowe w części Pogodna i Łękna.

Dom Rzemiosła jest siedzibą Izby Rzemieślniczej. Izba Rzemieślnicza jest organizacją rzemieślników, małych i średnich przedsiębiorców i jako reprezentant zrzeszonych organizacji, uczestniczy w uruchamianych przez Unię Europejską programach pomocowych oraz pracach nad przygotowaniem rozwiązań prawnych i administracyjnych dotyczących sektora małych i średnich przedsiębiorstw. Udziela zakładom rzemieślniczym pomocy instruktażowej, doradczej, szkoleniowej, przeprowadza egzaminy kwalifikacyjne, a także sprawuje nadzór nad przebiegiem szkolenia pracowników młodocianych.

Izba Rzemieślnicza w Szczecinie jest uprawniona do potwierdzania kwalifikacji zawodowych, uzyskanych w systemie rzemieślniczej nauki zawodu świadectwami czeladniczymi i dyplomami mistrzowskimi w 55 zawodach oraz do opatrywania ich pieczęcią z Godłem Państwa.

Od 1987 r. prowadzony jest samodzielny Ośrodek Szkolenia Rzemiosła przy Izbie Rzemieślniczej Małej i Średniej Przedsiębiorczości w Szczecinie.

Ośrodek organizuje:

-              kursy instruktora praktycznej nauki zawodu,

-              szkolenia przygotowujące do egzaminu czeladniczego i mistrzowskiego,

-              szkolenia i kursy w zakresie bhp oraz ochrony przeciwpożarowej,

-              szkolenia doskonalące w zawodzie,

-              szkolenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej,

-              kursy pedagogiczne dla instruktorów praktycznej nauki zawodu.

Katolickie Liceum Ogólnokształcące w Szczecinie istnieje od 1992 roku, jest placówką publiczną prowadzoną przez Centrum Edukacyjne Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej.

Szkoła mieści się w pięknej willi pochodzącej z przełomów XIX i XX wieku. Jest niewielka - uczy się w niej ok. 200 uczniów, w związku z tym panuje tu kameralna, sympatyczna atmosfera, która sprawia, że absolwenci z sentymentem wracają w "szkolne progi" po latach.

Do dyspozycji uczniów są dobrze wyposażone pracownie przedmiotowe: chemiczna, fizyczna, biologiczna, geograficzna, informatyczna, a także pozostałe gabinety lekcyjne: języka polskiego, matematyki, języków obcych.Szkoła posiada dobrze funkcjonującą bibliotekę i czytelnię. Na terenie placówki w ciągu dnia funkcjonuje bufet szkolny.

Basen Floating Arena Szczecin ma długość 50 m, szerokość 10 torów po 2,5 metra każdy, głębokość 2,24 metra. Posiada 1760 miejsc na trybunach. Pływalnia spełnia wymogi FINA, LEN i PZP do przeprowadzania zawodów pływackich i meczy piłki wodnej o randze międzynarodowej.

Teatr Lalek „Pleciuga” – teatr lalek w Szczecinie, miejska instytucja kultury, działająca od 1958 roku. Jego repertuar zawiera zarówno przedstawienia dla dzieci, jak i adaptacje literatury światowej dla dorosłych. Przeciętnie w ciągu sezonu teatr przygotowuje 4 premiery przedstawień.

Teatr Lalek „Pleciuga” powstał oficjalnie w 1958 roku, z przekształcenia szczecińskiego Teatru Lalek „Rusałka”, a zarząd nad nim przejęła Miejska Rada Narodowa Szczecina. Jeszcze w 1957 roku, w wyniku konkursu rozpisanego wśród widzów, zmienił swą nazwę na Teatr Lalek „Pleciuga”.

W maju 2009 Teatr Lalek „Pleciuga” przeniósł się do nowej siedziby (pierwszy po II wojnie światowej teatr w Szczecinie zbudowany od podstaw) przy dawnym pl. Żukowa, a obecnym pl. Teatralnym. Teatr posiada obecnie również dwie sceny oraz wystawny hol, pomieszczenia pracowni i inne. Siedziba teatru ma ok. 3 tys. m² powierzchni użytkowej. Sala główna teatru posiada 298 miejsc, z czego 274 dla głównej widowni.

Kościół pw. św. Dominika w Szczecinie mieści się na Placu Ofiar Katynia. Kamień węgielny pod budowę kościoła został wmurowany 4 czerwca 1997 roku.

Biurowiec Oxygen położony jest w Szczecinie w obrębie dzielnicy Śródmieście-Północ, zlokalizowany jest przy ulicy Malczewskiego 22 oraz Wyzwolenia. Konstrukcja obiektu biurowego rozpoczęła się jesienią 2008, a zakończyła się w lipcu 2010 roku. Powierzchnia użytkowa tego dziewięciokondygnacyjnego budynku biurowego wynosi prawie 17 tys. metrów kwadratowych, z czego największą część zajmują biura - prawie 13 tys. metrów kwadratowych.

Hotel Dana położony jest w mieście Szczecin w dzielnicy Śródmieście-Północ, zlokalizowany jest przy ulicy Wyzwolenia 50 oraz Odzieżowej. Można się spotkać z jego innymi nazwami, tj. Budynek byłych zakładów odzieżowych Dana. Obiekt dysponuje dziś nowoczesnym wnętrzem, przestronną, bardzo przyjazną dla klienta recepcją, 100 komfortowymi pokojami oraz apartamentem prezydenckim. W podziemiach znajduje się hotelowy klub, profesjonalne zaplecze konferencyjne oraz SPA. Łączna powierzchnia użytkowa to ok. 4 tys. mkw.

XIII Liceum Ogólnokształcące powstało w roku 1991 na mocy porozumienia Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego i Kuratora Oświaty. W latach 2004-2010 oraz 2016 zajmowało pierwsze miejsce w ogólnopolskim rankingu szkół ponadgimnazjalnych miesięcznika Perspektywy i dziennika Rzeczpospolita. XIII Liceum Ogólnokształcące od 1991 roku jest członkiem Towarzystwa Szkół Twórczych, do którego należy 30 liceów z całego kraju. Celem TST, jak to zapisano w statucie, jest współdziałanie szkół w zakresie doskonalenia procesu nauczania i wychowania poprzez projektowanie, wdrażanie i upowszechnianie innowacji pedagogicznych.

Wojewódzki Zakład Doskonalenia Zawodowego mieści się przy placu Kilińskiego.  Idea powołania miejskiej szkoły rzemieślników zrodziła się w drugiej połowie XIX wieku, bowiem już wtedy uznano, że praktyczna nauka zawodu w warsztatach rzemieślniczych trwa stanowczo zbyt długo jak na potrzeby dynamicznie rozwijającego się przemysłu. Mocarny gmach przy pl. Kilińskiego – zaprojektowano specjalnie na szkołę rzemiosł (Fachschule), można rzec: topornie modernistyczny – stanął w 1929 roku. Znalazły tu dach nad głową trzy szkoły zawodowe: jedna kształciła pracowników przemysłu spożywczego i odzieżowego, druga – rzemiosł budowlanych i drzewnych, trzecia – rzemieślników szeroko pojętej branży metalowej: ślusarzy maszynowych budowlanych i pojazdowych, złotników i zegarmistrzów, a także elektryków, telefonistów, optyków, kreślarzy, papierników i kierowców wszelkich pojazdów.

W 1946 roku imponujący kompleks gmachów poniemieckich szkół rzemieślniczych przejął Zarząd Miejski. Przy pl. Jana Kilińskiego powstał ośrodek kursów zawodowych pod dumnym szyldem Instytutu Naukowego Rzemiosła. W 1955 roku, już jako Wojewódzki Zakład Doskonalenia Zawodowego, stał się centrum szkolenia na całe województwo, skupiając pod swym zarządem zakłady szkoleniowe w Trzebiatowie, Świnoujściu i Stargardzie. W ciągu minionego 60-lecia wypuścił ze swych szkół 12 tysięcy absolwentów, a na różnych kursach przeszkolił ponad 700 tysięcy słuchaczy. W latach 70 i 80 w warsztatach WZDZ powstawało 85 proc. wszystkich elementów na potrzeby przemysłu okrętowego, a zakład w Trzebiatowie wytwarzał różnorodne typy trapów do wszystkich jednostek pływających budowanych w polskich stoczniach! Dodajmy do tego jeszcze całe mnóstwo poszukiwanych artykułów gospodarstwa domowego – będących wówczas rynkowym rarytasem – takich jak komplety mebla z prawdziwego drewna, a nie z wiórów, wprost rozchwytywane przez klientów. Dziś, po przejściu wielkiego walca transformacji, zakres działalności skurczył się do jednej trzeciej – w ośrodkach WZDZ kursy kończy 8 tyś. słuchaczy rocznie, a naukę w szkołach – 500 uczniów. Zmienił się rynek pracy, pojawiła się wielka grupa bezrobotnych. Najważniejszym zadaniem zakładu stało się ich szkolenie i przekwalifikowanie.

Od zarania swej działalności zakład poza dopłatą do kosztów każdego uczestnika szkolenia nie korzysta z państwowych dotacji.

Na początku lat 90 nasi entuzjaści kapitalizmu w najczystszej wilczej formie uznali WZDZ za zabytek siermiężnego socjalizmu. Natomiast całkiem niedawno szefowie podobnych ośrodków z Europy Zachodniej dziwili się, ze takie centrum pozbawione jest publicznych dotacji…

109 Szpital Wojskowy z Przychodnią – szpital nadzorowany przez Ministra Obrony Narodowej – samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej. Budynek szpitala został zbudowany w 1932 roku przez prof. Siegfrieda Stephana (prywatnego docenta w uniwersytecie w Greifswaldzie) i w stanie nienaruszonym przetrwał wojnę. Został objęty przez kadry 12 Chirurgicznego Polowego Szpitala Ruchomego, powstałego 9 grudnia 1944 roku. 6 września 1945 rozkazem Naczelnego Dowództwa WP przeformowano 12 Polowy Szpital Chirurgiczny w Szpital Garnizonowy w Szczecinie. W grudniu szpital przeszedł ostatecznie na etat pokojowy.

W szpitalu najważniejsza była chirurgia. Wkrótce utworzono w nim oddziały skórno-wenerologiczny i okulistyczno-laryngologiczny. Po kilku zmianach nazw, w 1951 roku placówka stała się 109 Wojskowym Szpitalem Garnizonowym, nieustannie zwiększając liczbę łóżek i oddziały specjalistyczne. Powstał tu także 180-łóżkowy oddział ginekologiczno-położniczy z przychodnią dla matki i dziecka. W lipcu 1963 roku powstała Stacja Krwiodawstwa (Punkt Krwiodawstwa). Dużym przełomem w rozwoju szpitala były lata siedemdziesiąte, w których komendantem był płk dr hab. n. med. Tadeusz Brzeziński. Placówka doczekała się rangi szpitala rejonowego z 620 łóżkami pod nazwą 109 Wojskowy Szpital Rejonowy. Został szpital przebudowany, uruchomiono nowe pracownie, zintegrowano bloki operacyjne, zorganizowano ogólno szpitalną izbę przyjęć. Powstały następne oddziały: urazowo-ortopedyczny, rehabilitacji, neurologii, i chorób płuc.

W 1980 utworzono poradnię zwalczania bólu i poradnię akupunktury, co było nowatorskim posunięciem. W 1981 powstaje oddział urologii, rehabilitacji leczniczej. Zwiększono liczbę łóżek do 640, zmieniono nazwę na 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią. W 2001 powstały oddziały chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej, endokrynologii, i pracownia medycyny nuklearnej. 5 grudnia 2014 roku 109 Szpital Wojskowy z Przychodnią SP ZOZ w Szczecinie obchodził 70-lecie.

Gmach Urzędu Miasta został wybudowany z przeznaczeniem na siedzibę głównego urzędu administracyjnego Prowincji Pomorskiej (niem. Landeshaus). Decyzję o konieczności budowy nowego gmachu podjął Sejm Prowincji Pomorskiej (niem. Landtag) 17 marca 1921 r. Od początku przewidywano tu realizację układu urbanistycznego, którego centrum miało stanowić kompleks budowli administracyjnych, powiązanych ciągiem widokowym z terenem parku od strony północnej i z zabudową miejską centrum od południa. Teren został zakupiony od radcy handlowego M. Quistorpa i 31 maja 1923 wydano zezwolenie na budowę. Projektantem i wykonawcą budowli był dr inż. Georg Steinmetz. Realizacja obiektów trwała od 1924 do 1927 r., kiedy to nastąpiło uroczyste poświęcenie nowej siedziby sejmu Prowincji Pomorskiej. Już w 1924 r. powstał środkowy, główny budynek urzędu, w 1925 r. skrzydło wschodnie, rok później zachodnie, a w 1927 dobudowane zostały pozostałe obiekty do skrzydeł oraz wykończono pomieszczenia gospodarcze i wewnętrzny dziedziniec. W latach 1933-45 siedzibę miały tutaj hitlerowskie władze NSDAP.

Budynki główne okalały czworoboczny dziedziniec, który był otwarty w kierunku parku. Od wschodniej strony wykonano dodatkowy zabudowany dziedziniec wewnętrzny. W środku budynku mieściły się gabinety generalnego gubernatora, syndyka prowincji, dyrektora urzędu, kierowników działów technicznych oraz głównego kanclerza. Na poszczególne kondygnacje prowadziła reprezentacyjna dwubiegowa klatka schodowa. Na drugim piętrze w środkowej części umieszczona została biblioteka, która znajduje się tam do dzisiaj. Na parterze znajdowała się automatyczna centrala telefoniczna, a w piwnicach duża kuchnia, która obsługiwała m.in. uroczystości organizowane w lewym skrzydle, oraz kantyna dla urzędników. Skrzydło lewe nazywane było skrzydłem z wielkimi salami bowiem były w nim główne sale posiedzeń i uroczystości urzędowych. Najładniejszą z nich, wyłożoną boazeria z drzewa orzechowego zajmowała Filharmonia Szczecińska.

 

źródło: www.wzdz.pl, wikipedia.org​