Czaplinek (dawniej Tempelbork, niem. Tempelburg) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Czaplinek. Czaplinek leży na Pojezierzu Drawskim, między jeziorami Drawsko a Czaplino.
Ratusz w Czaplinku – ratusz wybudowany w 1845 roku, który znajduje się na rynku w Czaplinku. Jest to dwukondygnacyjna budowla z wysokimi piwnicami. Nad wejściem do budynku znajduje się herb miasta. Posiada dach z czerwonej dachówki. Obecnie w ratuszu mieści się siedziba Urzędu Miasta i Gminy w Czaplinku.
Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Czaplinku – rzymskokatolicki kościół pomocniczy należący do parafii Świętej Trójcy w Czaplinku, dekanatu Barwice, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Czaplinku, w gminie Czaplinek, powiecie drawskim, w województwie zachodniopomorskim. Budowę kościoła protestanckiego (luterańskiego) rozpoczęto w 1829 roku według projektu niemieckiego architekta Karla Friedricha Schinkla. Jest to budowla neoklasycystyczna z elementami neoromańskimi, na planie krzyża greckiego.
Obecnie jest to kościół rzymskokatolicki, a świątynia została konsekrowana w dniu 24 października 1999 roku przez biskupa Mariana Gołębiewskiego. Ściany we wnętrzu są ozdobione współczesną polichromią, wykonaną w 1954 roku przez Władysława Drapiewskiego, w prezbiterium znajduje się ceramiczna mozaika, powstała w latach 80. XX wieku, natomiast w bocznych ołtarzach są umieszczone drewniane rzeźby wykonane przez czaplineckiego artystę, Edwarda Szatkowskiego. Na jednej z empor znajdują się neogotyckie organy zbudowane przez szczecińską firmę Barnima Grüneberga.
Kościół Świętej Trójcy w Czaplinku – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Barwice, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, zlokalizowany w Czaplinku, w powiecie drawskim, w województwie zachodniopomorskim. Świątynia nazywana jest przez mieszkańców miasta „małym kościółkiem”. Budowla powstała na przełomie XIV i XV wieku na miejscu, gdzie zapewne stał drewniany zamek templariuszy i joannitów, a wcześniej słowiański gród, na wzniesieniu zwanym „Kazimierzowskim”. Świątynia jest orientowana. Wzniesiona jako przysadzista budowla z kamienia polnego, posiada cechy stylu gotyckiego z elementami romanizmu. Jednak wielokrotne odbudowy po pożarach spowodowały zatarcie pierwotnej formy. Kościół jest bez wieży. Istniejąca wcześniej, spaliła się w 1725 roku i nie została odbudowana. We wnętrzu świątyni znajduje się unikatowy ołtarz baldachimowy w stylu barokowym. Nakrywa go drewniany, złocony baldachim, podparty przez sześć kolumn, ozdobiony przez figurki aniołów. Z boku ołtarza znajdują się wybudowane w XIX wieku skrzydła. Obok ołtarza znajduje się zbudowana w 1823 roku drewniana ambona w stylu klasycystycznym. Wewnątrz świątyni mieści się kopia obrazu Rubensa „Święta Trójca” oraz figuralne polichromie przedstawiające świętych, doktorów kościoła, namalowane na początku XIX wieku, a także sceny Zwiastowania i Narodzenia. Nad wejściem głównym są umieszczone zabytkowe organy Sauera o 7 głosach z XIX wieku.
Drawsko – jezioro na Pojezierzu Drawskim, położone w woj. zachodniopomorskim, w powiecie drawskim, w gminie Czaplinek. Powierzchnia zwierciadła wody wynosi 1781,5 ha. Objętość wody w zbiorniku wynosi 331 443,5 tys. m³. Według publikacji z 1991 roku maksymalna głębokość wynosi 79,7 m, a średnia głębokość 17,7 m. Drawsko jest drugim jeziorem po Hańczy pod względem głębokości w Polsce.
Grodzisko Sławogród - współczesna wierna rekonstrukcja wczesnośredniowiecznego grodu warownego, który zabiera odwiedzających w niezwykłą podróż w czasie. W sezonie letnim osada tętni życiem. Z zewnątrz wzrok przykuwa brama ze strażnicą oraz ogromna palisada – sam ten widok przenosi nas do świata naszych przodków. Po przekroczeniu bramy naszym oczom ukaże się rekonstrukcja świątyni, chat oraz warsztatów, które w zupełności oddają atmosferę epoki. Sławogród nie jest zwykłym skansenem. Możemy spotkać tu odtwórców wcielających się w role dzielnych wojów, kowali, gospodyń, zielarek czy tkaczek. Znajduje się tu zagroda ze zwierzętami, a przy chatach rosną zioła.
Zamek Drahim w Starym Drawsku - ruiny zamku z XIV-XVII wieku. Miejsce, gdzie obecnie wznoszą się ruiny zamku było prawdopodobnie ok. VII wieku półwyspem nie połączonych wówczas jezior. Walory obronne tego miejsca zostały wykorzystane przez ówczesnych mieszkańców tych ziem – słowiańskie plemię – na wybudowanie ziemno-drewnianego grodu, który w XII wieku został spalony podczas przemarszu wojsk Bolesława Krzywoustego. Następnie zamek był we władaniu templariuszy, potem, od końca XIII wieku, joannitów. Około 1360 r. ten ostatni zakon zbudował na miejscu dawnego grodziska słowiańskiego zamek – wtedy także istniała tu mennica fałszywych monet. W 1366 r. dobra nabył Kazimierz III Wielki i ustanowił tu starostwo, wznowione w 1407 i funkcjonujące do 1668. W 1657 roku oddane w zastaw Brandenburgii za 120 tysięcy talarów reńskich przez króla Jana Kazimierza. Wobec niewywiązania się ze spłaty należnych sum elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi I od 1668 r. w rękach brandenburskich. W 1726 roku Sejm grodzieński uchwalił, by starostwo wykupiły województwo poznańskie i kaliskie, jednak zebrane sumy zostały roztrwonione przez ministrów króla Augusta II. Zamek znajduje się w ruinie od 1759 r., kiedy to został spalony przez wojska rosyjskie. Zamek Drahim udostępniony jest do zwiedzania; oprócz ruin można tu zobaczyć próbę rekonstrukcji życia w dawnym zamku; odbywają się tu też turnieje rycerskie.
Kościół w Starym Drawsku - kościół filialny pw. Wszystkich Świętych, neogotycki, z 1869-1870. Jest to kościół rzymskokatolicki należący do parafii pw. św. Stanisława w Sikorach, dekanatu Barwice, diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Budynek zbudowany w dużej części z granitu uzyskanego z ruin zamku.
Bielawa (niem. Kalkwerder – Wapienna Wyspa) – wyspa w Polsce, w woj. zachodniopomorskim, w pow. drawskim położona na jeziorze Drawsko. Jest ona największa na tym jeziorze. Posiada powierzchnię ok. 80 ha i jest piątą co do wielkości wyspą jeziorną w Polsce. Ma kształt wydłużonej soczewki ułożonej w kierunkach północno-zachodnim-południowo-wschodnim z szerokim półwyspem skierowanym na zachód w połowie wyspy. Do 2008 roku rósł na niej okazały 200-letni buk zwyczajny, pomnik przyrody, który nie będąc w dobrej kondycji, przewrócił się wskutek uderzenia pioruna. Dla turystów, którzy dotrą na wyspę wytyczono ścieżkę przyrodniczą „Wyspa Bielawa”, znajdującą się w środkowej i wschodniej części (tablice informacyjne o charakterze turystyczno-przyrodniczym, zadaszone wiaty). Dla ułatwienia dostępu zbudowano pomosty po wschodniej i północno-zachodniej części wyspy. Część zachodnia jest własnością prywatną. Na przedłużeniu półwyspu około 200 m od jego końca jest niewielka, niedostępna Wyspa Samotna o drzewach prawie całkowicie zniszczonych przez zamieszkałe na niej kormorany.
Drawa (niem. Drage) – rzeka w północno-zachodniej Polsce o długości 185,9 km i powierzchni zlewni 3296,4 km². Rzeka przepływa przez następujące regiony fizycznogeograficzne: Pojezierze Drawskie, Równinę Drawską i częściowo Pojezierze Wałeckie i Kotlinę Gorzowską (u ujścia). Źródło Drawy znajduje się w okolicach wsi Zdroje w gminie Połczyn-Zdrój w Drawskim Parku Krajobrazowym. W górnym odcinku rzeka płynie przez liczne jeziora, meandrując wśród lasów i łąka; nurt jest tu spokojny, czasami wręcz leniwy. Po wypłynięciu z jeziora Lubie rzeka zmienia swój charakter, wypłyca się, nabiera szybkości, a wartki nurt i kamieniste dno upodobniają ją do rzek górskich. W Drawieńskim Parku Narodowym rzeka jest szeroka i głęboka, jednak nurt jest wartki, a w rzece leży mnóstwo przeszkód w postaci powalonych drzew. Brzegi rzeki przeważnie są wysokie, porośnięte drzewostanem. Na ostatnim odcinku od parku narodowego do ujścia do Noteci nurt się uspokaja, rzeka jest szeroka i nabiera charakteru typowej rzeki nizinnej.
Pałac w Siemczynie - pałac z lat 1722-1726 oraz 1796 r., przebudowany na pocz. XIX wieku. Największy w okolicach Czaplinka pałac. Został on wybudowany w latach 1722-1728 w stylu barokowym, później był powiększany i przebudowywany. Wzniesiono go na planie podkowy, z tarasem pośrodku. Część środkowa nakryta jest mansardowym dachem, lewe skrzydło jest piętrowe, zaś prawe to niska przybudówka. Z dawnego wyposażenia pozostało niewiele, są fragmenty dwóch kominków, resztki jednego pieca z holenderskich kafli, oraz gipsowe sztukaterie w jednej z sal pałacowych na piętrze. Obecnie hotel z restauracją, salą widowiskową i salą konferencyjną oraz wypożyczalnią rowerów.
źródło: wikipedia.org